Mijn eigen boek
Van paling tot schrijfster.
Nadat ik in het 6de jaar van de middelbare school vermist raakte in Parijs en daarover een verslag schreef voor het schoolkrantje, werd ik overladen met complimentjes over mijn schrijfkunsten.
"JIJ MOET EEN BOEK SCHRIJVEN" weerklonk er langs alle kanten.
Toen is mijn grote droom ontstaan: mijn eigen boek schrijven en signeren op de Boekenbeurs
Maar ach,.... wie zou er mijn boek nu willen lezen? Ik had toch helemaal niets interessants te vertellen...
Ik heette in die tijd nog 'in 't Groen' met mijn achternaam en ik werd nergens serieus genomen, gepest, vernederd, uitgelachen,...
Hoe kon een onbenullige, minderwaardige, onzekere, slappe paling, nu een bekende schrijfster worden???
Dat leek totaal uitgesloten.
In 2003 gaf Koning Albert (jawel!:-) officieel zijn toestemming om mijn naam te laten veranderen en werd ik Peggy Cools (de naam van mijn moeder).
Ik herinner mij de eerste dag, dat ik met mijn nieuwe naam naar buiten kwam, nog alsof het gisteren was.
De fotograaf vroeg op welke naam mijn foto's stonden die ik kwam afhalen. "Cools" zei ik en ik weet dat ik naar hem bleef staren om te kijken of hij niet begon te lachen. Maar er verrekte geen spiertje in zijn gezicht! Je kan je niet voorstellen hoe GELUKKIG ik me op dat moment voelde!!!!!!!!!!!
De laatste keer dat ik bij de apotheek was geweest als Peggy in 't Groen, kwam de verkoopster met tranen in haar ogen terug aan haar toonbank, nadat ik ze hardop had horen gieren met haar collega's omdat ze mijn naam zo hilarisch vonden.
Na het middelbaar koos ik ervoor om te gaan werken. Voort studeren was geen optie want door mijn enorme faalangst was studeren een verschrikking. Omdat ik het snelste werk vond in de verkoop, ging ik in winkels werken als kassierster - verkoopster. Elke keer met een tijdelijk contract en telkens werd dat niet verlengd omdat ik te maken had met een baas of bazin die jaloers op me was. Eindelijk werd ik aanvaard, was ik geliefd bij mijn collega's, maar dat wekte dan weer jaloezie op bij de bazen. Op den duur werd ik zwaar depressief en werd ik gek van al die klanten die kwamen klagen over de 2 cent die ik teveel had aangerekend voor hun potje yoghurt of pudding. Het was allemaal zoooo oppervlakkig. Ik snakte naar meer diepgang en begon te beseffen dat ik meer in mijn mars had dan koekjes op een rek leggen en achter de kassa te zitten.(met alle respect voor diegenen die het wel kunnen, maar aan mij was het echt niet besteed!).
Ik besloot het roer helemaal om te gooien en zocht een job in een andere sector. Ik kwam terecht op een groot expeditiebedrijf en ging er aan de slag als interne koerier. De eerste twee jaren was ik er oprecht gelukkig, vooral toen mijn creativiteit spontaan weer tot leven kwam.
Met de feestdagen ging ik verkleed de post rondbrengen. Ik vond het zalig om een glimlach te toveren op het gezicht van al mijn collega's die stijf in hun pak achter hun computer zaten te stressen. Als ik dan 's morgens verkleed als bijvoorbeeld smurf of K3 (met 2 kartonnen vriendinnetjes) en muziek ('Wie heb ik aan de lijn hallo hallo...?) uit de lift stapte, stond heel het bedrijf in rep en roer.
Nadat ik in het 6de jaar van de middelbare school vermist raakte in Parijs en daarover een verslag schreef voor het schoolkrantje, werd ik overladen met complimentjes over mijn schrijfkunsten.
"JIJ MOET EEN BOEK SCHRIJVEN" weerklonk er langs alle kanten.
Toen is mijn grote droom ontstaan: mijn eigen boek schrijven en signeren op de Boekenbeurs
Maar ach,.... wie zou er mijn boek nu willen lezen? Ik had toch helemaal niets interessants te vertellen...
Ik heette in die tijd nog 'in 't Groen' met mijn achternaam en ik werd nergens serieus genomen, gepest, vernederd, uitgelachen,...
Hoe kon een onbenullige, minderwaardige, onzekere, slappe paling, nu een bekende schrijfster worden???
Dat leek totaal uitgesloten.
In 2003 gaf Koning Albert (jawel!:-) officieel zijn toestemming om mijn naam te laten veranderen en werd ik Peggy Cools (de naam van mijn moeder).
Ik herinner mij de eerste dag, dat ik met mijn nieuwe naam naar buiten kwam, nog alsof het gisteren was.
De fotograaf vroeg op welke naam mijn foto's stonden die ik kwam afhalen. "Cools" zei ik en ik weet dat ik naar hem bleef staren om te kijken of hij niet begon te lachen. Maar er verrekte geen spiertje in zijn gezicht! Je kan je niet voorstellen hoe GELUKKIG ik me op dat moment voelde!!!!!!!!!!!
De laatste keer dat ik bij de apotheek was geweest als Peggy in 't Groen, kwam de verkoopster met tranen in haar ogen terug aan haar toonbank, nadat ik ze hardop had horen gieren met haar collega's omdat ze mijn naam zo hilarisch vonden.
Na het middelbaar koos ik ervoor om te gaan werken. Voort studeren was geen optie want door mijn enorme faalangst was studeren een verschrikking. Omdat ik het snelste werk vond in de verkoop, ging ik in winkels werken als kassierster - verkoopster. Elke keer met een tijdelijk contract en telkens werd dat niet verlengd omdat ik te maken had met een baas of bazin die jaloers op me was. Eindelijk werd ik aanvaard, was ik geliefd bij mijn collega's, maar dat wekte dan weer jaloezie op bij de bazen. Op den duur werd ik zwaar depressief en werd ik gek van al die klanten die kwamen klagen over de 2 cent die ik teveel had aangerekend voor hun potje yoghurt of pudding. Het was allemaal zoooo oppervlakkig. Ik snakte naar meer diepgang en begon te beseffen dat ik meer in mijn mars had dan koekjes op een rek leggen en achter de kassa te zitten.(met alle respect voor diegenen die het wel kunnen, maar aan mij was het echt niet besteed!).
Ik besloot het roer helemaal om te gooien en zocht een job in een andere sector. Ik kwam terecht op een groot expeditiebedrijf en ging er aan de slag als interne koerier. De eerste twee jaren was ik er oprecht gelukkig, vooral toen mijn creativiteit spontaan weer tot leven kwam.
Met de feestdagen ging ik verkleed de post rondbrengen. Ik vond het zalig om een glimlach te toveren op het gezicht van al mijn collega's die stijf in hun pak achter hun computer zaten te stressen. Als ik dan 's morgens verkleed als bijvoorbeeld smurf of K3 (met 2 kartonnen vriendinnetjes) en muziek ('Wie heb ik aan de lijn hallo hallo...?) uit de lift stapte, stond heel het bedrijf in rep en roer.
Bovenstaande foto van fotograaf: Kris Van de Sande
Maar na een tijd begon ik ook hier depressief te worden. Ik werd een clown die kapot ging achter haar masker.
Zoals in het liedje van Ben Cramer: 'Hij was maar een clown'....en nu is hij dood' De spierpijnen die ik al heel mijn leven had, werden erger en erger, de uitputting groter en groter. Het laatste jaar ging ik doodziek werken. Tussen de middag legde ik mij op de grond van het toilet om toch een beetje te kunnen rusten. Slechts 2 of 3 van mijn collega's (van de 180) wisten hoe erg ik eraan toe was.
Maar na een tijd begon ik ook hier depressief te worden. Ik werd een clown die kapot ging achter haar masker.
Zoals in het liedje van Ben Cramer: 'Hij was maar een clown'....en nu is hij dood' De spierpijnen die ik al heel mijn leven had, werden erger en erger, de uitputting groter en groter. Het laatste jaar ging ik doodziek werken. Tussen de middag legde ik mij op de grond van het toilet om toch een beetje te kunnen rusten. Slechts 2 of 3 van mijn collega's (van de 180) wisten hoe erg ik eraan toe was.
Dokter, MAG ik aub genezen?
Eind 2004 stortte ik (eindelijk) in op mijn werk en kreeg ik het verdict: ik was chronisch ziek en zou nooit meer kunnen gaan werken en gezond zijn. Met die vreselijke pijnen moest ik maar leren leven. Mijn leven was voorbij.
Ik kon het niet meer aan en belandde in de psychiatrie, waar een team van psychologen, psychiaters, dokters jaren moeite deden om mij te laten aanvaarden dat ik voor de rest van mijn leven ziek ging blijven.
Gelukkig vond ik de kracht om hier uit te stappen en besloot ik om aan mezelf te gaan werken. Ik wist dat ik mijn lichaam al die jaren verwaarloosd had en wou te weten komen wat het mij eigenlijk al die tijd probeerde te vertellen. Ik volgde meerdere opleidingen, cursussen, workshops en ging in therapie bij Theresia een lichaamsgerichte therapeute. Tijdens het eerste ademweekend dat ik bij haar volgde, werd ik 'geroepen'.
Ik zag haar bezig met het begeleiden van de mensen en ik wist: dit wil ik ooit ook gaan doen! Dat werd mijn drijfveer, mijn grote doel om te kunnen herstellen!!!
Vandaag komt die droom dichterbij!
Mijn allereerste groepsactiviteit: een wandeling voor hulpverleners komt eraan!
Zie voor meer info op deze site!
Het project voor mijn eigen boek ligt even stil.
Eerst wil ik me richten op het uitbouwen van Zachtjesaan.
Wees zacht voor jezelf!!!!
Je kan maar goed voor een ander zorgen, als je goed voor jezelf zorgt!!!!
Zachte knuffel, Peggy Cools, Hulpverlenerscoach